Volleybal-Toernooi Hartenjagers Zaanstad 18 oktober 2014 Oostzaan

Het was alweer anderhalf jaar geleden dat Harttrimclub Delft eo zich met anderen gemeten had. Reden om de uit Zaanstad toegeworpen handschoen op te pakken. Na wat puzzelen lukte het coach Wim een enthousiast, vrijwel nieuw team bijeen te brengen. Zaterdagmorgen, even na negen, stapten die acht in twee suv’s, richting noorden. Eva, de sprekende pop in de Mitsubishi wilde, ook nadat ze door Ronald opnieuw op het goede spoor gezet was, halsstarrig liever naar Rotterdam, waarschijnlijk naar Baarle Hertog. Gelukkig is Wim thuis op de Europese wegen waardoor we toch gelijk voor de sporthal stonden.

Eerste wedstrijd bleek om 11.00 uur, een snelle koffie voor het omkleden leek ons verstandiger dan het rekken en strekken op muziek. De tenues waren weer met zorg gewassen (mevr. Borsboom dank) en werden door Wim op de goede lengte, breedte en omvang uitgedeeld. Omkleden en in het gelid voor de teamfoto.

In de zaal 4 velden en 15 teams verdeeld over 3 poules, A,B en C. In de eerste ronde dus 4 tegenstanders, steeds in 18 minuten te overwinnen.  Na die wedstrijden een herschikking op basis van de stand (rangorde), waarbij de teams bij elkaar gezet zouden worden die in de poules op dezelfde pek stonden. Dus de 1^ste van A, en B en C in een nieuwe poule en zo verder. In die 5 poules voor ieder 2 wedstrijden waarna met de daaruit opgemaakte stand de algemene einduitslag  bepaald werd.

De eerste tegenstander was Hart Vooruit Vleuten. Dat viel niet tegen. Ron startte met 5 snoeiharde serves. Aan het net lieten Ton vd V met twee goed naar de grond gezwiepte ballen en Ton K door twee slimme schuin opzij getikte ballen zien wat de bedoeling was. Het leek of we al direct helemaal aan elkaar gewend waren: winst met 41-18.

Toen stond Meerbloem Zoetermeer voor onze neus. Dat viel een beetje tegen. De harde opslag die zij bijna allemaal beheersten speelde ons parten, vooral Rob v D kreeg het flink voor de kiezen. Veel punten maakten we door onverwachte reflexen. En als we in drieën speelden, was het of niet geraffineerd genoeg of hun achterveld was alert: 33-17. (Geen schande, zij zouden later tweede van het toernooi worden.)

Het was tijd voor Hart Nodig Apeldoorn. In de pauze werd de opstelling bijgesteld. Techniek, overzicht en beweeglijkheid werden slimmer gemixt en het liep gelijk goed. Het achterveld met Ton K en Ron ving de ballen mooi op, Rob B kon Ronald twee keer achterelkaar in stelling brengen en die knalde de bal tegen de grond. Punten in drieën, zoals we zo graag willen. Veel mooie lange rally’s, spannend en enerverend, …maar tegen het einde bleek dat zij nipt wonnen.

De volgende was tegen Oud Capri Rotterdam. En weer startten we goed. Zowel punten in drieën met Ton K aan de basis, maar ook punten door vechtvolley, doorzetten met reflexen die ook de tegenstander verrasten. Henri leek op springveren te staan bij een bal die hij eerst blokte, vervolgens zelf in het spel hielt, de direct volgende setup smashte, en de teruggespeelde bal effectief blokte. Kortom we speelden een prima partij en scoorden goed. Jammer genoeg gaven we de wedstrijd tegen het einde toch uit handen.

We hadden lol in ons sterke spel, maar ook het idee dat we de laatste twee onnodig hadden verloren. Dit omdat we lang in de rally’s meegingen, al was het maar omdat we ook op navelhoogte aangespeelde ballen vaak goed over het net kregen.

Terwijl we buiten tevreden in het zonnetje zaten rekende de jury alles door. We bleken nr. 4 in onze poule. Alle 5 geplaatsten hadden we al achter ons gelaten! Nog twee wedstrijden te gaan tegen de andere nummers 4.

Eerst tegen Hartslagen Alkmaar. Coach Wim haalde nog eens alles uit de kast om ons aan te moedigen. Hij had gezien dat we soms perplex stonden en gaf aan vooral “de bal te volgen”. Het werkte. We hadden het betere van het spel, stonden steeds voor en ondanks (weer) een mindere finish was deze voor ons: 30-28.

Ook de laatste tegen OBHR Gendt liep het goed. Het ging gelijk op, mooie ballen in drieën, waarbij we, steeds de gaten in hun achterveld bleven zoeken. Maar ook punten op inzet, misperen die in een reflex toch over het net geketst werden, en dan stonden ze aan de andere kant ineens aan de grond genageld. Wat ze aan de andere kant van het net jammer genoeg wel hadden was een paar mensen die iets beter, vooral harder, serveerden. Of was het de vermoeidheid? Bij iedereen begonnen onverwachte reddingen dito missers af te wisselen. Twee jaar eerder hadden we hun verslagen maar dit keer haalden ze ons tegen het einde in. Weer hadden we het gevoel dat we onnodig punten hadden laten liggen. We bleken tweede in onze poule.

Aan het plezier deed het niets af. Uiteindelijk waren we zeer tevreden en de bitterballen waren dik verdiend. We hadden er een flinke middag sporten op zitten en ons met spirit en spelplezier dapper geweerd tegen teams met, eerlijk is eerlijk, altijd wel van iets meer: kracht, ervaring, techniek, lengte…
Spelers: Ron Valkenburg, Ton Knipping, Ronald Westdorp, Ton vd Velden, Henri v Oort, Rob v Dongen, Rob Boekraad,

Coach en foto: Wim Borsboom

Oostzaan, 18 oktober 2014, Verslag Rob Boekraad